Toen ik 10 jaar oud was, werd ik voor het eerst verliefd.. Niet op een jongen of meisje, nee op Pokemon. Ik weet nog goed dat ik s'ochtends voor schooltijd net een halve aflevering kon kijken, geweldig! Mijn ultieme droom was dan ook dat Pokemon echt zou zijn. Nu jaren later is die blik op het leven iets genuanceerder.

Later toen ik in mijn tienerjaren niets meer van Pokemon wou weten, bleef ik altijd net iets te lang kijken als ik ergens Pokemon kaarten te koop zag staan. Diep van binnen wist ik dat ik mijn hobby uit mijn kindertijd niet kon loslaten. Maar ik voelde me toch wat te stoer om er daadwerkelijk iets mee te doen.

Tijdens de corona-tijd was Pokemon booming! Overal was in het nieuws dat de kaarten weer enorm populair waren, daardoor rolde ik er ook weer in. Ik begon met het kopen van de kaart die ik als kind nooit heb kunnen bemachtigen, een Base Charizard. Toen ik hem afrekende deed het even pijn, maar dat was snel vergeten toen die op de mat lag. Ik was gelijk verkocht!

Na een paar weken had ik zoveel leuke kaarten gekocht dat ik besloot wat kaarten te verkopen. Dit liep zo goed en gaf me zoveel voldoening, dat ik hier hobby-matig mee doorging. Tot ik in 2023 heb besloten mijn werk op te geven, en te kijken of ik van Pokemon kan gaan leven. 

Ondanks dat ik weet dat ik gefaald heb, en ik niet (net als Ash) Pokemon-Master ben geworden, vind ik het wel gaaf dat ik mede door jullie van Pokemon mijn werk heb kunnen maken. Als je het zo bekijkt is mijn kinderdroom toch deels uitgekomen. Pokemon is een deel van mijn leven geworden wat ik toen nog niet had kunnen beseffen. En dat komt mede door jullie, daarom #liefdevoorjullie <3.